Ik heb altijd geweten dat ik ellendig en miserabel zou eindigen. Dat was zo voor corona, en verandert ongetwijfeld niet eens deze pandemie voorbij is. Ik wil niet zeggen dat het in de sterren geschreven stond, maar de jaarhoroscoop van Flair was duidelijk: mijn leven is een eindeloze tragedie. Alleen balen dat dat voor iedereen nu het geval is, daar gaat mijn unique selling point. 

Net voor er een lockdown kwam en we allemaal verzocht werden netjes in ons kot te blijven, had ik mezelf weer op Tinder begeven. Een ezel downloadt een app geen twee keer, dus ik mag mezelf wel wat krediet geven. Anderzijds doet een sukkel dat ongetwijfeld wel, dus met mij als onderpand kan je hoogstens een bungalow in Zuidoost-Blankenberge huren (een mopje voor mijn fans in de banksector, want die zijn er sowieso en in grote getale). 

Ik moet zeggen dat ik echt goed bezig was, al vraag ik graag één minuut stilte voor wat had kunnen zijn met de softboi van mijn dromen. Het was duidelijk met welke bedoelingen hij zich in de virtuele datingwereld begaf, en hoewel dat voor mij niet echt een probleem is – hoe interessant kan die ook écht geweest zijn om mee te praten, eerlijk? – wou ik toch graag eens afspreken op een leuke, gezellige en vooral heel publieke plaats. Voor hem was zijn slaapkamer goed genoeg. 

Ik vraag mij af of mijn ongemakkelijkheidsfactor veel te groot is, of dat mensen gewoon niet nadenken wanneer ze onbekende mensen meteen bij hen thuis laten leveren. Deliveryou.com klinkt nog oké, maar het heeft eerder iets van een takemeanyway.be. Overlopen zij dan nooit de mogelijke scenario’s in hun hoofd wanneer ze letterlijke vreemden hun adres doorsturen? Ik weet dat bepaalde films beloven dat je date opdaagt in een set rode lingerie, dat er sowieso een zotte klik is, dat je voor de vorm misschien nog een glas wijn achterover slaat, en dat er dan urenlang wilde, hete seks volgt. Ik denk echt dat dat niet zo is, en als jij je dat wel zo inbeeldt, moet je ongetwijfeld minder porno kijken. 

In mijn hoofd gaat het eerder als volgt: jij stuurt mij een adres, ik krijg een paniekaanval. Wat als je stinkt? Ik daag op in teleurstellend katoenen ondergoed, maar het maakt niet uit want je krijgt het toch nooit te zien. Ik bel aan, en wanneer je de deur opent, kan ik niks beters verzinnen dan: “Is dat hier dat ik moet zijn, voor de seks?” Het is instant ongemakkelijk. Je vraagt me binnen voor de vorm, ik giet alsnog een glas wijn achterover. Ik vertrek. Misschien is het eigenlijk allemaal beter zo, dan was het tenminste voor ons allebei een teleurstelling, en niet enkel voor mij.

Los daarvan was ik er in geslaagd enkele gesprekken te voeren die nog relatief oké waren. Ik wil niet zeggen dat ik een duidelijk type heb, maar het zijn allemaal kerels met zwarte krulletjes die iets met kunst doen en praten alsof ze in een schilderij van Edward Hopper wonen. Mijn pa zal lachen als hij dit leest, hij had altijd gehoopt dat mijn toekomstig lief een kast in elkaar zou proberen steken met citaten uit een boek, of denkt dat een goed gesprek het lek in het dak wel kan fixen. Uiteindelijk zal mijn lieve vader nog geluk hebben, want na een paar berichten is gebleken dat één van die boys zeker nog nooit een volledig boek gelezen heeft. Of de krant. Of een artikel online. Of één van die boekjes waarin lagere schoolkinderen leren lezen. Ik betwijfel of mensen die het meest geschreven woord van het jaar abominabel slecht spellen überhaupt de mentale capaciteit hebben om een quote naar een boekenkast te smijten. Misschien bedoelde hij het ironisch. Het risico lopen in qwarenteine te moeten gaan, doet wat met een mens, natuurlijk. 

We gingen eigenlijk op date die vrijdag dat alle cafés sloten (afgesproken voor de maatregelen, en natuurlijk afgezegd toen die er kwamen). Als corona niet gebeurd was, en hij nooit dat woord had moeten spellen in mijn bijzijn, was hij misschien de liefde van mijn leven geweest. Wie weet tast dit virus mijn hersenen danig aan, dat we alsnog virtueel eens enen gaan drinken. Ik betwijfel het, maar anderzijds heeft hij misschien de stem van die kerel die de spotjes voor Tweedehands inspreekt (love that guy) en kan ik die normaal onvergeeflijke fout toch door de vingers zien. Iedereen kan al eens een één-seconde-aneurysma krijgen en de letterlijke basis van heel de (spellings)wereld vergeten. Blijkbaar.