De wereld is niet gemaakt voor een mens alleen, als je elk kutlied over de liefde mag geloven. Leuke plaatjes om te delen vertellen je dat ieder mens een puzzel is – sommige van hoop en al een stuk of drie, maar dat terzijde – en dat het je grootste geluk zou zijn dat ene stukje te vinden dat je vervolledigt. Balen, vind ik dat. Dat mensen al een volledige puzzel zijn, die misschien een kader of een extra laagje glans kunnen appreciëren maar desalniettemin volledig zijn op zichzelf, lijkt door niet te veel hoofden te passeren. Al zeker niet door dat van zangeres Nea, die in Some Say heel de tijd zit te wachten op een of andere kerel om ook van haar te houden. Get a grip, Nea. Lees eens een boek, maak desnoods dan een puzzel en laat het een ietwat bevreemdend doch leerrijk moment zijn. Hij is een eikel, en verdient je overduidelijk niet. Giet dat eens in een hit.

De kranten staan bomvol artikels over mentale gezondheid, eenzaamheid, hoe daten in tijden van qwarenteine en hoe moeilijk dit allemaal moet zijn voor singles. Ik denk dat veel van deze stukken ervan uitgaan dat singles ook alleen wonen, en dan begrijp ik het wel. Er zijn ongetwijfeld fijnere dingen dan elke dag op dezelfde vier muren zitten staren, al heb je nog zoveel boeken en nieuwe Tiger King-afleveringen om je mee bezig te houden. Tinder is nu meer dan ooit vergeven van de sukkels, en je kan maar aan zoveel Houseparty-sessies deelnemen voor uit het raam bungeejumpen met je internetkabel interessant begint te lijken. Probeer ook daar wel zo’n anderhalve meter tussen jezelf en het trottoir te bewaren. 

Voor alleenstaanden zoals mezelf verandert er eigenlijk weinig deze periode. Ik woon nog altijd samen met mijn beste vrienden, en terwijl zij facetimen met de respectievelijke liefdes van hun leven, bel ik mijn omaatje en vul ik de Zweedse puzzel in de weekendkrant in. Er is geen spectaculaire daling waargenomen in mijn aantal dates/week en ik heb veel meer last van effectieve honger dan die zogeheten huidhonger. It’s just food, Monica, not love is bij deze dan ook voor altijd van tafel geveegd. Al heb ik wel onlangs gedroomd dat Adam Driver en ik smoorverliefd richting zonsondergang reden (met paard en kar, vraag me niet waarom) en daar was ik dan wel weer twee dagen echt gelukkig om. Maar dat ligt ongetwijfeld meer aan mijn onveranderlijke liefde voor rare lange mannen, dan aan deze lockdown.

In een van de eenzamenartikels van De Morgen stond er een quote: “Ik mis affectie. Al weken komt niemand aan mijn lichaam, en ik niet aan dat van een ander.” Mij klinkt dat allemaal niet abnormaal, en zelfs redelijk alledaags. Zou ik net heel goed zijn in single zijn, of toch maar gewoon bedroevend slecht?