Grot Girl Summer is officieel vertrokken! Doe je mee? Luisteren, inschrijven. Voor den djol, kom.
Grot Girl Summer is officieel vertrokken! Doe je mee? Luisteren, inschrijven. Voor den djol, kom.
Vergeet Hot Girl Summer, Grot Girl Summer is where it’s at. We komen weer uit ons kot, maar ‘t is met voorzichtig zijn en handgellekes smeren. ‘t Is met nieuwe mensen leren kennen, maar niet meer weten hoe je je nu ook alweer moet gedragen in sociale situaties. In mijn geval is’t met willen daten, maar geen geduld hebben zelf Tinder af te schuimen. En een frigo zijn als ik een match heb. En nooit berichten beantwoorden als iemand mij stuurt. Maar ik ben echt wel leuk, beloofd. Bij dezen: fix mij een date! Liefst iemand tof. Dat is alles. Spelregels: Schrijf jezelf of iemand anders in voor een date avec moi. (Helaas is de avec moi een vereiste.) Het enige wat ik op…
Samen met de eerste zonnestralen laten de vroege zomerverschijnselen zich opmerken: de voorzichtige eerste uitjes in korte broek, willekeurige rode plekken op vergeten in te smeren ledematen, berichtjes van lang vervlogen matches op Tinder. Naar goede gewoonte doet de warmte immers niet enkel de aardbeien blozen en de pioenen exploderen, maar zorgt zij ook voor de heropleving van de naïeve wil nieuwe mensen te leren kennen. Dat gaat al sinds mensenheugenis zo; zelfs mijn grootmoeder heeft deze wijsheid nog ergens op een geborduurd kussen uit haar wilde jeugd staan: “Skijnt de zon wederom allerhardst, is de onstuimigheid terug in het jonghe hart. #HotGirlSummer65”. Ook ik moet bekennen dat ik, ondanks eerder gedocumenteerde dating-app-moeheid, de hete zomer in mezelf voel kriebelen, en ik eveneens wat…
Je hebt mensen die heel goed zijn met kinderen, en anderen die het leuker vinden vriendschappen te sluiten met ouderen. Zelf val ik zonder twijfel in die tweede categorie. Ik vind oude mensen de max, en kinderen een klein beetje oninteressant – over het algemeen gesproken, natuurlijk; sommige 70-plussers zijn nodeloos gemeen, en sommige koters zijn redelijk goed te verdragen. Het is gewoon logisch dat, hoe langer je leeft, hoe meer verhalen je te vertellen hebt, en ik heb simpelweg nog nooit een achtjarige ontmoet die mij iets nieuws kon bijbrengen. Dat is geen verwijt, maar kom nog eens terug als je avonturen niets te maken hebben met Dora en haar antropomorfe vrienden. Daarenboven kunnen kinderen bitter weinig, en sta ik elke keer weer…
Ik heb de afgelopen 26 jaar al veel geleerd: parallel parkeren, integraalrekening, de volledige Franse geschiedenis, dat koffie altijd een beetje lekkerder smaakt als iemand anders die voor je zet, dat ik beter voor de rest van mijn leven geen poort meer aanraak. Vanzelfsprekend ben ik in al die jaren ook al veel vergeten: integraalrekening, de volledige Franse geschiedenis, hoe het voelt om ongecompliceerd gelukkig te zijn, en één keer heb ik per ongeluk een jaar lang een zo goed als nieuw paar schoenen in de (nochtans frequent gebruikte) koffer van mijn auto laten liggen. Alsook heb ik ooit een schotel witloof in de oven geschoven zonder de vershoudfolie eraf te halen, en zo mijn ouders geplastificeerde kaaskorst voorgeschoteld. Zelf eet ik niet graag…
Het is vandaag Internationale Vrouwendag, niet te verwarren met de andere 364 dagen van het jaar waarop het Intergalactische Mannendag is. Een noodzakelijke en tegelijk zo loze dag waarvan we de symboliek kunnen vastpakken om te protesteren tegen het geweld dat vrouwen nog dagelijks wordt aangedaan. Een prachtige dag om verder in het ijle te schreeuwen dat vrouwen geen speelgoed zijn voor verwende en egoïstische mannen. Sorry, jongens, natuurlijk. Want jongens, dat zijn toch maar jongens, en ze bedoelden het niet slecht. En ‘t was toch maar om te lachen. En dat meisje, ze had gedronken, dus misschien was haar nee niet duidelijk genoeg gearticuleerd, waren de tranen op haar gezicht gewoon van de misselijkheid of een recent gespeeld nummer waar ze emotioneel van…
Mezelf, Laurien Nu er een absoluut gebrek is aan toffe dingen in de wereld, is het het uitgelezen moment om je mee te nemen in een dag in mijn leven. Er gebeurt helemaal niets, maar nu kan ik tenminste doen alsof dat aan de globale pandemie ligt. Ochtend Over het algemeen word ik des ochtends wakker van mijn alarm, en helaas niet van het zonlicht dat zachtjes mijn gezicht streelt. Ik slaap ook helemaal niet onder een raam, maar dat is bijzaak. Mijn nachten zijn woelig, en mijn verzwaringsdeken houdt zodanig veel van de zwaartekracht dat het liever het merendeel van de tijd op de grond doorbrengt. Opmerkingen over de ironie van de hele situatie (genre alsnog alleen in bed liggen en hoe ook…
Ongelofelijk maar waar, alweer een eenzame Valentijn toegevoegd aan de lijst van Triestige (Semi-)Feestdagen. Het is aanstootgevend dat dat nu al de zesentwintigste op rij is; bijna alsof het mijn schuld is dat ik met niemand heb proberen afspreken en ik elk bericht van elke kerel altijd negeer. Hoewel, ergens in de lagere school heb ik ooit prachtig getekende hartjes gekregen van mijn toenmalig liefje, dus eigenlijk overdrijf ik. Het is pas de zeventiende op rij, en dat is nu ook niet echt een getal om over te klagen. Het aantal dagen op rij dat ik in mijn vier-vierkante-meter-boxspring alleen slaap, dat is pas iets om een paar tranen om te laten. Gelukkig kan ik die nu ook meteen drogen met mijn nieuw verzwaringsdeken,…
26 jaar geleden werd ik geboren, vernoemd naar een koe, en startte ik mijn leven als boerendochter. Niet meteen natuurlijk – zelfs landbouwers hebben nog het geduld om te wachten tot een baby zelfstandig rechtop kan zitten. Mijn ouders hadden oorspronkelijk beslist dat mijn naam Laurie zou zijn, tot mijn moeder een of ander veeteeltmagazine in haar handen kreeg, en daar het glorieuze beest Laurien zag staan. Soms heeft ze nog het lef zich af te vragen waarom ik niet eleganter ben, maar de ironie lijkt haar te ontgaan. Hint, het antwoord begint zelfs met die extra -n: Noem je kind dan niet naar een gigantische viervoeter, Nadine. Ergens ter wereld loopt een lichtvoetige Laurie rond, zwevend over de voetpaden als was ze gewichtloos,…
‘t Is gebeurd, 2020 is voorbij. Ik zou je een gelukkig nieuwjaar wensen, maar we zijn al meer dan een week ver en het enige wat nog overschiet van die woorden is ‘jaar’. Het nieuwe is er al redelijk af, en gelukkig, dat was in de eerste plaats al wat veel gevraagd. Ik hoop/vermoed dat je geen goede voornemens gemaakt hebt; niemand heeft op dit punt nog de energie om te doen alsof ze een beter mens gaan worden, en voor zij die er zich wel nog aan gewaagd hebben, weet dat niemand zit te wachten om erop gewezen te worden dat ze nog steeds dezelfde vettige paté zijn als vorig jaar. Zet je groentestoemp op je Instagramstory en vertrek. Als je sowieso al…
