December en januari zijn vaak maanden van veel geschrijf, want als een kalenderjaar eindigt en opnieuw begint, moet iedereen zijn zegje doen over wat geweest is, en wat nog komen moet. Normaal doe ook ik mijn duit in het eindejaarszakje – op de lijst van gerenommeerde critici kan ik moeilijk ontbreken – maar het is er dit jaar niet van gekomen. Zelfs mijn verjaardag is in principe gepasseerd zonder vriendelijke reminder, maar ik ben blij dat de subtiele reposts van een Instagramstory even effectief bleken. Bedankt voor alle wensen, een oprecht antwoord volgt. Mijn vrienden weten al dat ik de verpersoonlijking van twee blauwe vinkjes ben, maar ik doe mijn best een beter mens te worden. Of zoals Karen François het zou zeggen: die intentie is er toch. 

Ik ben 28 geworden, wat eigenlijk wil zeggen dat ik al 28 jaar geleefd heb. Tot dusver heb ik een redelijk plezierig traject afgelegd: zes jaar Sex & the Shitty, twee diploma’s, een intercontinentale verhuis, een lichte (en niet-permanente) pijnstillerverslaving, een podcastreeks waarin ik en passant kon laten weten dat ik ook op meisjes val (bedankt daarvoor), meerdere samenwoonavonturen met prachtige mensen, mijn eigen roze zetel, en meer dan één crush die wel niets geworden is. Omdat ik me blijkbaar wou haasten om daar in de laatste weken van 27 nog wat aan toe te voegen, werk ik nu ook niet meer voor VRT, post ik stand-upvideo’s op TikTok, is mijn auto weggesleept, en ben ik eindelijk goed bezig aan Het Boek. 

Die getakelde wagen en een collectie TikToks lijken niet zo noemenswaardig, maar het heeft allebei een nieuwe wereld voor me geopend. Ik weet dat je in theorie naar de politie kan bellen met vragen, en dat commissariaten onthaalbalies hebben, maar alles wat met flikken en telefoneren te maken heeft, is in mijn hoofd meteen noodgeval en 112. Nu kon ik daar staan, vriendelijk maar met de wetenschap dat het in principe gepermitteerd was licht geïrriteerd te zijn, en zuchtend vragen stellen over de signalisatie. In brak Frans, dat ook nog (sorry, professor Roose, het is een lange tijd sinds La Chasse Au Bonheur dans La Chartreuse de Parme). Daarenboven kon ik de avond afronden in De Plek Waar Alle Bankrekeningen Sterven, ofte een depot in Schaarbeek. Ik kijk al uit naar de communicatie met de gemeente. Wist je trouwens dat als je in Schaarbeek woont, je in Schaarbeek woont en niet in Brussel? Natuurlijk wist je dat, iedereen weet dat, en nu die man van het grote administratieve centrum van Stad Brussel eens goed met mij gelachen heeft, weet ik dat ook. TikTok heeft me dan weer gewoon doen beseffen dat, als je dacht dat Instagram al veel van je eigenwaarde vroeg, het altijd nog erger kan. 

Het is met spijt in het hart dat ik niet meer bij VRT werk, maar ik kijk vooral met veel dankbaarheid terug. Ik heb vier jaar lang droomjobs uitgeoefend, heb samengewerkt met de meest getalenteerde mensen, en heb er meer vrienden dan ex-collega’s aan overgehouden. Ik heb er zelfs een hele nieuwe stad aan overgehouden – of sorry, gemeente in een stad. VRT zal altijd een stukje mijn thuis blijven, en de trots die ik voelde om voor de openbare omroep te werken, zal mij altijd bijblijven, maar nu ga ik mijn eigen weg. Als je een leuk idee hebt waarvan je denkt, hé, die Laurien, die zou hier goed bij passen, bel mij altijd, al is dit geen verborgen LinkedIn-post. Dit is geen inspirerend verhaal over gemiste sollicitaties en alsnog aangenomen worden omdat ik vriendelijk was tegen de CEO die zich verkleed had als conciërge, het is gewoon een blog van een gewone meid met royale grootheidswaanzin en een plastic tiara, die ongelofelijk fier is om te kunnen zeggen dat ze haar dagen vult met het schrijven van een boek. Een echt boek, met een echte plot, een echte cover, een echte echt. Ik kijk er zo naar uit. Ik kan niet wachten om mensen in boekhandels te zien bladeren door mijn woorden, en te blozen wanneer ze op de sexy stukken stuiten. ‘t Is niet omdat mijn liefdesleven altijd uit de soldenbak van de Aldi kwam, dat ik het een ander niet gun. Of wel, of niet?