Wist je dat het nogal doenbaar is om te leren uit je eigen fouten, maar dat het quasi onmogelijk is lessen te trekken uit de kemels die een ander slaat? Je kan het wijten aan een gebrek aan aandacht wanneer die persoon zijn verhaal zo gulhartig met je deelt, maar dat zou te makkelijk zijn. Het ligt, geloof ik, aan een aangeboren arrogantie, eentje waarvan je niet beseft dat je die hebt, en die je ook niet kwalijk genomen wordt. Je denkt gewoon dat je het wel weet, dat je op z’n minst de universele wijsheden in pacht hebt, en dat je wel ziet aankomen wat die andere persoon niet zag. Het kan zijn dat je het anders doet, maar de kans is dan weer reëel dat het zo genereus gedeelde verhaal daar geen invloed op had. Je hebt je koers niet aangepast aan het traject dat een ander voor je uitstippelde; zo werkt het gewoon niet. Je gaat je eigen weg, je botst tegen je eigen stenen, en dan denk je: amai, had niemand mij eens kunnen waarschuwen? Het is maar om te laten weten: ze zeggen dat het snel kan keren, en ik heb het nooit geloofd. 

Ik ben enkele maanden geleden terug thuis gaan wonen, opnieuw richting ouders en geboortedorp. (Wanneer mijn moeder dit leest, zal ze – in haar hoofd of luidop – vast de opmerking maken dat je ook af en toe thuis moet zijn om het concept thuis wonen eer aan te doen.) De koeien lijken alvast extatisch om mijn recente terugkeer, want het is algemeen geweten dat rundvee het heerlijk vindt gestoord te worden om op te draven in dwaze Instagramstory’s. Voor het eerst in mijn leven kocht ik een zetel; roze, velours, zonder aandacht voor pragmatiek, enkel omdat ik er blij van werd. Van de ene dag op de andere ging ik van iemand die chillde in een zetel die bij een huurhuis hoorde, naar volwassen vrouw met eigen fluwelen sofa. Het kan snel keren.

In diezelfde periode veranderde ik van job, en dan nog een keer, soort van. Ik heb dromen zien uitkomen, en er zijn dromen verdwenen in een stortvloed aan tranen. Sommige van de dingen die ik altijd al wilde, worden misschien heel snel werkelijkheid. Dat is fantastisch, en doodeng. Heb je er al eens over nagedacht wat je moet doen als alles wat je wenste waar wordt? Dan moet je weer iets nieuws bedenken, en ik heb mijn neus al eens laten doen.

Ik ben deze week opnieuw verhuisd. Het stof was nog maar net gaan liggen op mijn bureau, de nieuwe oude route naar het werk nog maar pas weer opgeslagen in mijn interne gps, de kansen om van een pasgeboren kalfje mijn nieuwe huisdier te maken waren nauwelijks onderzocht, en er wacht al een nieuwe slaapkamer op mij. Het is niet dat ik actief gezocht heb om mijn leven opnieuw om te gooien, maar soms komen er mensen voorbij die je niet kan laten passeren. Hoe graag ik ook samenwoon met mijn ouderfiguren, 27 is geen leeftijd om elke dag ontbijt te eten met mensen die het leven misschien niet helemaal, maar toch al zo goed als doorgrond hebben. 27 is de leeftijd om op zondag te gaan eten, in de week binnen te springen, te wenen bij mama als het allemaal te veel is, en dan weer verder te gaan. Eigen stenen, maar met geslijm afgekochte verhuisritjes. Ocharme mijn pa, hij is nog maar net bekomen van de schlep van vorige keer. 

Ik woon in Brussel. Gek statement. In mijn hoofd woont hier het coolste volk; de condoommutsdragende cameramensen, de stijlvolle vrouwen in grote leren jassen, de durvers die met hun crossbody bag de wereld al steppend veroveren. Ik voel me thuis, en tegelijk zo ver van huis. Een nieuw appartement is één ding, maar een nieuwe stad een heel ander verhaal. Gent is altijd mijn plek geweest, de stad waar mijn vrienden wonen, waar ik mijn buren kende en hun kat eten gaf, waar ik ongeveer snapte waar straten naartoe leidden. Nu heb ik amper een idee waar dit huis staat, geen notie van welke kant ik op moet om een bestemming te bereiken. Dat wordt als een toerist al Google Maps’end mijn weg zoeken. Gelukkig is het maanlicht nog steeds hetzelfde.