Een mens kan ongeveer drie tot zeven dagen zonder water, een kleine maand zonder eten, en vier tot zes minuten zonder zuurstof. Met een tekort aan zo goed als alles anders ter wereld kan je mogelijks nog jaren verder, en in principe kan je zelfs een heel leven zonder pluizige, roze slippers. Of dat een goed leven is, laat ik in het midden. Wist je trouwens dat het posten van je Strava-sportsamenvatting je effectieve overlevingskans met absoluut nul procent verhoogt? Ben je een groen feetje uit een film die ik nooit gezien heb, dan is je levensduur afhankelijk van hoeveel aandacht je krijgt van de mensen rondom je. Denk ik. Zoals ik al zei: ik heb Peter Pan nooit bekeken, en ik heb ook absoluut geen intentie om dat gat in mijn persoonlijke filmgeschiedenis te vullen. Ik heb het idee halfhartig gegoogeld, en ik vind niet echt uitsluitsel of het wel of niet waar is, maar het past mooi in deze paragraaf, en ik hou van het drama. In mijn opzoekwerk ben ik ook een artikel tegengekomen over een emoe die sterft aan een gebrek aan aandacht, maar dat is gewoon een andere, langere manier om te schrijven dat het ging om een geval van verwaarlozing. Draag zorg voor je emoes, vrienden.

Ik vind het jammer (wederom) te moeten meedelen dat ik gestaag de verpersoonlijking word (blijf) van het door mij niet-goedgekeurde experiment hoe lang een mens kan overleven zonder fysieke affectie. In theorie kunnen we het cijfer nog steeds uitdrukken in maanden, net zoals we dat doen voor de leeftijd van baby’s, maar iedereen weet maar al te goed dat achttien maanden gewoon anderhalf jaar en een vervelende rekensom is. (Terwijl ik dit schrijf, voel ik ineens een nieuwgevonden begrip voor de optel-ouders; de tijd is milder in maanden.) Niet dat ik per se het cijfer achttien op een aspect van mijn leven wil plakken, maar ik zou bepaalde jubilea voor bepaalde activiteiten kunnen vieren. Soms zit ik in de zetel mijn bijna 27 jaar op deze planeet te overschouwen, en vraag ik me af hoe het ooit zover is kunnen komen. Gelukkig kan ik van die broodnodige doch zeer ongewenste zelfreflectie al snel overgaan naar de fantasie dat ik momenteel in staat ben een heel continent van energie te voorzien met de elektrische lading van mijn huid. Ik ben er zeker van dat elke aanraking zou voelen als de lucht na een onweer, dat het kraakt en sist en prikt. Ik zou het moeten onderzoeken, maar jij weet evengoed dat ik op dat vlak de statisch in statische elektriciteit steek.

Toch mag ik niet klagen, al doe ik het nog zo graag. In relatieve termen is het niet eens heel lang geleden dat ik gekust werd alsof ik de zon, de maan, en de sterren zelf ben. Het was ongetwijfeld de rosé (de tequila), de muziek (het dansen), het moment (de onverwachtheid), maar wie telt dat nog mee? Ik denk er vaker aan dan ik wil toegeven, maar zelfs met dit zwart-op-wit bewijs zal ik het negen van de tien keer ontkennen. Ik heb er geen goede reden voor, want elke tiende keer vertel ik het groots, in geuren en kleuren, zonder omissie of expletie. Heel soms wou ik dat het nooit gebeurd was, omdat in tijden van pandemie een melkwegstelsel dragen gewoon te zwaar is, maar het is te dwaas te proberen ont-gelukkig te zijn. Ik ben misschien nu soms triest, maar je kan nooit met zekerheid zeggen dat het anders minder was geweest. Voor hetzelfde geld was ik in 2021 gestorven, en dan was ik misschien nooit gekust alsof ik de zon, de maan, en de sterren zelf ben, en dat zou ook maar balen zijn. 

De mooiste mensen die ik ken, gaan uit elkaar. Mijn hart doet pijn voor alle liefde die verloren is, maar net zoals de elektriciteit gevangen in de haartjes op mijn armen, valt die liefde vast te vangen en te herverdelen. Ik heb er al rivieren om gehuild, want met hen lijkt de mogelijkheid van innige toewijding en hartstocht te smelten, maar het is niet eerlijk om mijn hele geloof in De Liefde™ te verankeren in een paar koppels. We hebben dat ooit al eens met Romeo & Julia gedaan, en zie hoe het hen vergaan is. Om van Anna Faris en Chris Pratt nog maar te zwijgen; die man is helemaal van het p(r)adje gegaan. 

Een jaar of tien geleden las ik Dit is alles van Aidan Chambers. Niet dat ik het woord lezen in de mond mag nemen, want hoe vurig ik mij het verhaal niet kan herinneren, des te meer de wil het aan de kant te leggen. Het werd het eerste boek dat ik niet uitlas, en is niet het laatste gebleven. Misschien is de liefde soms een prachtig verhaal dat je niet afmaakt, om geen specifieke reden, zonder kwade wil. De kroniek verdiende beter, jij zeker ook, misschien zelfs Aidan Chambers. Op zestien was ik gewoon niet klaar voor alles, en nu ongetwijfeld ook niet. Dit kleine deel is vandaag mijn alles, en het is veel, vaag, en genoeg. Het is ook mijn verjaardag binnen een week of twee, maar dat is louter informatief.