Alles kan kapot, en als je er lang genoeg bij blijft, gaat ook alles kapot. Ik heb er mijn hoofd over gebroken, maar ik kan niets bedenken dat niet op een of andere manier stuk te maken is. Zelfs botsballen, die je volgens hun puurste essentie mag laten vallen zoveel je wil, gaan dood als je erin bijt. Het is onconventioneel, maar ik wil maar zeggen, alles is eindig. Als je je nu afvraagt of ik onlangs een cursus pseudofilosofie gevolgd heb, en ik echt alles ga herleiden tot hoe we allemaal op een dag zullen sterven jezus Laurien echt, dan hoef je je geen zorgen te maken. Ik heb gewoon net een nieuwe telefoon gekocht, en ik zocht een pedante ingang om daarover te vertellen. Ik heb één van de rijkste en vreselijkste bedrijven op aarde gesponsord, dan is het enkel gepast mij te gedragen als een verwaande zak. 

Mijn vorige toestel heeft de gezegende leeftijd van drie jaar, negen maand en een dag of zeventien bereikt. Mogen bereiken is misschien een betere manier om het te zeggen. Het is geen geheim dat ik, bij de miniemste sporen van verval, mijn gsm al eens durf te gebruiken als discus, om geen andere reden dan dat ik het ding liever de zetel in keil dan vijf extra stappen te zetten. Als ik zeg dat ik avontuurlijk leef, dan is dat vooral op een luie en respectloze manier; of dat zou mijn moeder toch durven beweren. Ik beschouw het eerder als een wetenschappelijke, en zelfs boeddhistische manier van leven. Ik denk niet dat die twee filosofieën per se met elkaar te rijmen zijn, maar wie gaat mij tegenhouden? 

Alles kan kapot, dus op een manier zit je gewoon te wachten tot het effectief gebeurt. Ik besef dat dit echt heel troosteloos klinkt als je de vergelijking doortrekt naar liefdesrelaties en huwelijken en dergelijke, maar ik bepaal de regels niet. Op een keer slipt je gsm uit je zak, je lievelingsmok uit je hand, je kind uit zijn draagzak, en dan rest er niets dan paniekerig in het ijle grijpen, en hopen dat de schade niet te groot is. Er bestaat allicht een formule die de grootte van schrik berekent afhankelijk van duurtijd, hoogte en hoek, maar ik ben geen wiskundige, ik doe gewoon alsof. Als je het zou plotten, zou je vast en zeker een afname van angst zien als je ook tijd mee in rekening brengt. Het is minder erg om een twee jaar oude iPhone te laten vallen dan een gloednieuwe, en hetzelfde geldt ongetwijfeld voor baby’s. Daarenboven geniet je elke keer zoiets voorvalt het plezier jezelf te mogen wijsmaken dat je echt wel iets van wetenschappen kent, want Schrödinger en het scherm dat tegelijk gebroken en nog heel is. 

Jaren geleden zag ik in een aflevering van The Middle hoe Brick zichzelf liever onder tafel verstopte dan de sterfelijke realiteit onder ogen te zien. Hij bevrijdde zichzelf uiteindelijk dankzij een boeddhistische filosofie die vertelde dat je de dingen al als kapot moet zien, zodat je geen verdriet hebt wanneer het dan echt zover is. Of zoiets. Als ik het probeer te googelen, kom ik altijd uit op lange compilaties van Brick die fluistert of het internet ontdekt. Ik weet niet meer precies hoe het werkt, maar ik snap het principe wel. Niet in relatie tot mensen, want doen alsof iemand al dood is, lijkt mij dan niet zo’n topidee, maar wel in relatie tot spullen. Ik weet nog dat ik ooit, naast teleurstelling, enorme opluchting voelde toen ik mijn eerste smartphone eindelijk vol op zijn scherm liet vallen. Kapotte zaken breken geen keer, maar ik kan voorlopig wel nog even verder zonder die verlossing. Stukjes scherm uit je oor vissen is ook maar half zo leuk als het klinkt. Mijn leven is nu eens spannend – op de saaist mogelijke manier – ik ga er nog even van genieten.

p.s. Als je hierin leest dat je het moet uitmaken met je lief, dan neem ik daar graag alle verantwoordelijkheid voor. Of je dan terug bij elkaar moet komen, gelijmd en gecraqueleerd, dat moet je maar aan je therapeut vragen.