Het is vandaag Internationale Vrouwendag, niet te verwarren met de andere 364 dagen van het jaar waarop het Intergalactische Mannendag is. Een noodzakelijke en tegelijk zo loze dag waarvan we de symboliek kunnen vastpakken om te protesteren tegen het geweld dat vrouwen nog dagelijks wordt aangedaan. Een prachtige dag om verder in het ijle te schreeuwen dat vrouwen geen speelgoed zijn voor verwende en egoïstische mannen. Sorry, jongens, natuurlijk. Want jongens, dat zijn toch maar jongens, en ze bedoelden het niet slecht. En ‘t was toch maar om te lachen. En dat meisje, ze had gedronken, dus misschien was haar nee niet duidelijk genoeg gearticuleerd, waren de tranen op haar gezicht gewoon van de misselijkheid of een recent gespeeld nummer waar ze emotioneel van werd, misschien waren haar overduidelijke pogingen tot ontsnappen gewoon een staaltje hard to get spelen. Misschien was ze wel bewusteloos of scheelde het niet veel, en dan heb je vanzelfsprekend vrij spel. Dat zijn de regels, toch? 

Ik zag onlangs op TikTok een vrouw die een klein bedrijfje was begonnen; veel mensen starten kleine bedrijfjes op TikTok, dus in dat opzicht was het niets nieuws. Er zijn tig mensen die plateaus of andere decoratie-elementen maken uit epoxyhars, die schattige scrunchies bijeen naaien of met kleurrijke kralen armbandjes maken, en ook deze vrouw was geen uitzondering: ze maakte alleraardigste kattensleutelhangers. Alleen kon je dit leuke hebbedingetje in een halve seconde rond je knokkels schuiven als boksbeugel voor het geval je op straat aangevallen zou worden. Klein handigheidje, tof cadeautje voor onder de kerstboom. Ik ben het nog eens gaan opzoeken en ik kwam meteen terecht op een grotere commerciële site die ook onder andere kleine wapenstokjes en peppersprays verkoopt. De poeslieve sleutelhangers zijn er in bulk te verkrijgen, eentje voor jou, de rest voor je vrienden (zeg maar vriendinnen).  Het was Amerikaans, dus er verscheen ook meteen een pop-up om een taser te winnen. Achteraf gezien had ik die misschien niet zo snel moeten wegklikken. 

Zo goed als elke dag posten getalenteerde schrijvers en dichters vlijmscherpe en tegelijk ontroerende posts die en masse worden gedeeld op sociale media, maar ik zie ook dat de delers ervan hoofdzakelijk vrouwen zijn – of toch in mijn Instagrambubbel, waarvan ik onophoudelijk en met trots in de stem verkondig dat die perfect gecureerd is om zoveel mogelijk internetvadsigheid te vermijden. Het zijn niet de vrouwen zelf die eraan herinnerd moeten worden hoe onveilig de wereld is. Wij weten hoe het voelt om in het donker plots voetstappen achter ons te horen, om ons af te vragen of dit het bijna onvermijdelijke moment is dat er iets gebeurt met ons. Wij kennen de berichtjes, de blikken, de opmerkingen. Wij weten dat de betekenis van het adjectief ‘dronken’ vaststaat, ongeacht of je het combineert met een vrouwelijk of een mannelijk zelfstandig naamwoord. Raar dat er toch nog steeds zoveel mensen zijn die het respectievelijk beschuldigend of verzoenend gebruiken. Vraag dat maar eens aan de Taaltelefoon. 

Het laatste wat ik wil is laten uitschijnen dat ik die berichten niet waardevol vind; dat zou wel heel hypocriet zijn komende van iemand die levenszin vindt in het geschreven woord. Elke intelligent geconstrueerde post doet mijn hart oplichten en geeft mij hoop dat er echt verandering op til is, maar ik wil die ook gedeeld zien worden door de mannen die ik ken, en nog veel meer door de mannen die ik niet ken. Ik wil ze voorgelezen zien worden door politici en rechtbanken, en ik wil hun hoofd zien oplichten met het idee dat we al eens zouden kunnen beginnen met, ik zeg maar iets, vrouwen te geloven. Zelf ging ik het allerliefst met rotte eieren naar het hele systeem gooien, zelfs persoonlijk naar elke dader ter wereld, niet omdat enige vorm van geweld (hoe dwaas en fragiel als eiergooien ook) het oplost, maar omdat ik me veel te machteloos voel in zaken die over mij en mijn zusters gaan. Daarenboven is de stank en het slijm van een bedorven eierdooier snel afgewassen en vergeten, een voorrecht waarvan geen enkel slachtoffer kan genieten.