‘t Is gebeurd, 2020 is voorbij. Ik zou je een gelukkig nieuwjaar wensen, maar we zijn al meer dan een week ver en het enige wat nog overschiet van die woorden is ‘jaar’. Het nieuwe is er al redelijk af, en gelukkig, dat was in de eerste plaats al wat veel gevraagd. Ik hoop/vermoed dat je geen goede voornemens gemaakt hebt; niemand heeft op dit punt nog de energie om te doen alsof ze een beter mens gaan worden, en voor zij die er zich wel nog aan gewaagd hebben, weet dat niemand zit te wachten om erop gewezen te worden dat ze nog steeds dezelfde vettige paté zijn als vorig jaar. Zet je groentestoemp op je Instagramstory en vertrek. Als je sowieso al veel bewoog en meer dan de aanbevolen portie vitamines binnentrok op een dag: hoe? Retorische vraag. Ik word ongetwijfeld niet gelukkiger van het antwoord. 

Als ik Koning van de Wereld was, zou ik wel beter weten. Het concept Goede Voornemens zou rechtstreeks de vuilbak in gaan, en iedereen zou een Goede Voorne-wens krijgen. De naam is wat flauw, maar het idee is de moeite waard: je mag per jaar één ding aan jezelf of aan je leven veranderen, en je hoeft er niet voor te werken. Er zijn vanzelfsprekend enkele regels – ik ben tenslotte de Koning, ik doe wat ik wil. 1. Je mag je wens niet verspillen aan uiterlijke wijzigingen. Je bent perfect zoals je eruit ziet, en weet dat al je onzekerheden je zijn aangepraat door een kapitalistische en patriarchale maatschappij. 2. Je mag niet iemand anders’ ongeluk verlangen. 3. Er worden geen miljoenen uitgedeeld. Een goed voorbeeld is uit je bed kunnen komen om een frisse neus te halen. Misschien wil je wel een extra uur in je dag zodat je altijd tijd hebt om een familielid te bellen. De oneindige goesting om verse soep te maken, of stoten op het vrijwilligerswerk dat je oprecht gelukkig maakt. Mogelijks snak je al eeuwen naar het geduld om te leren hoe oogschaduw of macramé werkt. Vraag het, en je zal het krijgen. Ik zou een goede Koning zijn. Om nog maar te zwijgen van hoe goed ik sta met een kroon. Het leven is niet eerlijk. 

Als op de een of andere manier deze voorstelling bewaarheid zou worden zonder mijn bestijgen van de troon, heb ik ook een persoonlijk rekest: ik zou best kunnen leven met wat minder chaos. Niet dat ik er niet van geniet kleren opnieuw te wassen nadat ze na twee weken het droogrek ingepalmd te hebben zonder dragen opnieuw op de grond beland zijn, maar ik ben benieuwd naar het alternatief. Ik geloof dat de woorden strijken, plooien, ophangen zijn, maar ik kan me vergissen. Ik heb amper het gevoel ervaren van aan een bureau te mogen zitten waar geen halve keukenkast aan vuile vaat opgestapeld is. Ik vraag me af hoe het leven is voor mensen die hun bankkaart meteen in hun portefeuille terugstoppen nadat ze iets betaald hebben. Niet nodeloos gecompliceerd, gok ik. Wat als je een vaste plaats had voor dingen zoals sleutels en opladers en dat onnozele ijzertje dat je nodig hebt om je simkaart uit je gsm te halen? Stel je voor dat je je computer opstart en dat alles netjes in mapjes gesorteerd is. Stel je voor dat je überhaupt  je computer letterlijk vers aanzet in plaats van het slapeloze monster voor de zevenhondereenentwintigste keer gewoon open te klappen. Het moet een mooi bestaan zijn, maar je kan niet alles hebben – en kijk naar mij, ik heb al zoveel, het is bijna gênant. 

Trouwens, over wensen en veel hebben gesproken, 25 januari is het mijn verjaardag. Zoiets is altijd goed om weten, niet?