Ik weet niet per se hoe ik mij voel over de feestdagen. Dat is op zich weinig verrassend gezien ik nooit écht weet hoe ik mij voel; triest – blij – hongerig zijn zowat de basisopties waarbij ik meestal blijf, maar in de maand december dekt dit uitgebreid emotiespectrum de lading net niet. Ik hou van familiefeesten, cadeautjes, en lekker eten, dus in dat opzicht ben ik bijna extatisch, maar ik zou er evenwel niet van wakker liggen mocht het maar elke 543 dagen Kerstmis zijn. ‘t Is niet dat ik vind dat Jezus geen verjaardagsfeest verdient, maar hij staat nu ook niet in mijn top tien van mensen wiens vorderende leeftijd ik absoluut erkend moet hebben. Anderzijds moet ik dankbaar zijn voor het excuus om een paar flessen te laten knallen, want vooralsnog is het vieren van aleatoire donderdagen niet echt ingeburgerd in de maatschappij. Misschien is het de onderliggende druk van een beter mens moeten zijn die ik weinig apprecieer. Over het algemeen word ik er niet graag aan herinnerd dat zo goed als alles in mijn leven van een tragisch laag niveau is: mijn conditie, mijn vermogen om ruimtes opgeruimd te houden, de kwaliteit van mijn ondergoed. Geef mij maar gewoon een heerlijke maaltijd, uitgaan op nieuwjaar, en dan meteen door naar februari wanneer iedereen beseft dat volgend jaar écht hun jaar wordt. Of eind januari, want als ik Jezus’ verjaardag vier, dan kan ik zeker de mijne niet overslaan. 

Het is ondertussen een troosteloze twee maanden geleden dat ik in geschreven vorm nog iets van me liet horen, en dat ligt voornamelijk aan het feit dat ik voor het eerst in lange tijd geen inspiratie had om een echt verhaal te spinnen uit een non-gebeurtenis. Over het algemeen is het zo dat de belevenissen waarop mijn schrijfsels gebaseerd zijn lege omhulsels van echte aangelegenheden zijn, maar met een schep drama en wat creatieve zinsconstructies valt er vaak wel iets van te maken. Momenteel is mijn bestaan echter zo leeg dat er geeneens genoeg fundament is om een luchtkasteel op te bouwen. ‘t Is niet zo dat ik mij verveel – ik betwijfel of verveling vaak voorvalt in het leven van enige kinderen die chronisch single zijn, wij hebben geleerd ons op onszelf te amuseren – maar rond het vraagstuk of jij het ook leuk vindt om op de koude tegels in de gang te liggen en naar het plafond te staren met een ongelofelijke druk om Dingen Die Je Gelukkig Maken te bedenken en er weinig meer kunnen verzinnen dan een mogelijk nieuw seizoen van Derry Girls, is er ook niet zoveel te bedenken. Het is een ja-nee-vraag. Mijn antwoord is ja.

Het mooie aan ongeveer zestig dagen niets gepost te hebben, is dan weer dat we intussen zo goed als aan het eind van 2020 gekomen zijn, en het me gepermitteerd is een samenvattend en reflectief stuk te schrijven over de afgelopen twaalf maanden. Het was allemaal behoorlijk kut. Bedankt voor het lezen. Gelukkig nieuwjaar!

Mopje natuurlijk. Het is een interessant jaar geweest; al bij al nog niet zo slecht, als je die pandemie, de botontsteking, en het wekenlang wanhopig ongelukkig zijn even niet meetelt. Ik ben in januari begonnen aan een absolute droomjob, ik ben gaan samenwonen met twee van de mensen die ik het allerliefst zie in de hele wereld, en de volle twee keer is de anders volledig door boeken, kleren, en kruiswoordpuzzels in beslag genomen linkerzijde van mijn belachelijk groot bed beslapen door een zeer aantrekkelijke gast. Het is dieptreurig om te moeten toegeven, maar dat is nog één van mijn betere jaargemiddeldes. De ironie van op mijn zestiende verjaardag een bed van vier vierkante meter te verwerven om er dan de volgende tien jaar alleen in te slapen, is wat me ‘s nachts warm houdt. 

Er is ongetwijfeld veel meer gebeurd in 2020 dan ik me op dit punt herinner. Sowieso vind ik dat mijn geheugen mij over het algemeen snel in de steek laat – reizen, plaatsen en mensen vervagen snel tot een onontwarbaar kluwen – maar hoe in godsnaam zag dit afgelopen jaar er eigenlijk uit? Tiger King, dat was dit jaar. Die datingshow waarin mooie mensen op een eiland moesten gehoorzamen aan een pratende verkeerskegel, dat was dit jaar. Een workshop stand-up comedy volgen, een optreden mogen geven; zelfs wekelijks een uurtje show verkopen op Radio Lede was nog dit jaar. Meestal voelt het alsof ik een jaar niet geleefd heb, maar heel soms voelt het aan alsof we in twaalf maand twintig levens geleefd hebben. Opgeklopte oploskoffie, bananenbrood, lockdown 1 en 2, breakdown 1 tot en met 34, het is eigenlijk heel wat. Ik vind vaak dat het geluk niet echt aan mijn kant staat, maar een paar maand lang een semi-verslaving aan pijnstillers ten tijde van de rondgang van een potentieel dodelijk virus mogen cultiveren, is ook niet per se niét de jackpot gewonnen. Ik denk nog vaak weemoedig terug aan die OxyContin; zou zij mij ook missen? (Om juridische redenen ben ik verplicht hier te vermelden dat dat gewoon een smakeloos mopje is. Ik ben oké.) 

Een leuk numeriek weetje  om deze post, en het jaar, mee af te sluiten is dat ik in 2020 ook drie keer geprobeerd heb in aantrekkelijke mensen hun DM’s te sliden. De eerste was gewoon een normale mislukking, de tweede was al iets genânter. Ik zou bij dezen graag een petitie opstarten om het verplicht te maken om ergens op je profiel te vermelden dat je niet enkel een lief hebt, maar dat je ook op het punt staat met hem/haar/hun een huis te kopen. Ik hoef niet te expliciteren dat het zeer ongemakkelijk is met vlammetjesemoji op een verhaal te reageren waar een week erna een nieuw aangekocht huis staat te blinken. Het is natuurlijk mijn eigen schuld enkel op types te vallen die op Instagram geen banale mensenfoto’s posten. Bij de derde poging heb ik het woord ‘kwistig’ gebruikt, dus daarmee weet je ook genoeg. Alsook denk ik dat die mogelijks enkel op mannen viel, maar waarschijnlijk maak ik mezelf dat gewoon graag wijs. Het is 2020, ik mag me troosten waarmee ik wil. 

Met deze woorden sluit ik af. Ik wens je een prachtig 2021 vol liefde, vriendschap, geflirt, gezondheid, coronavaccins, avondjes op café. Geen virusmutaties, geen pandemieën, geen verjaardags- en/of andere cadeaus die de woorden live love laugh bevatten. Cheers op concerten en festivals, op filmpremières en boekvoorstellingen. En voor mezelf, schol op een jaar waarin ik toch één keer op een verhaalwaardige date geraak. (Met iemand aantrekkelijk. En tof. En grappig. En rijk. Please.)