Het verbaast me vaak hoeveel woorden ik uit alle non-gebeurtenissen in mijn leven kan halen. Twee zinnen op Tinder of vijf woorden uitgewisseld over seizoensgroenten zijn meestal genoeg om een middellang verhaal uit te spinnen, maar tegenwoordig is mijn leven zo saai dat zelfs mijn overdramatische persoonlijkheid moeite heeft er iets van te maken. Het dokterhoppen zit erop, ze gaan mijn steunkousbeen fixen, dus alles wat mij rest is afwachten en pillen slikken. Als ik gewoon iets roekelozer was aangelegd, zou ik mijn pijnstillers met rosé doorspoelen en flirterige DM’s sturen naar mijn crush, maar ik ben een seut die bang is van medicatie en dan maar het slaapritme van een koala aanneemt. In hittegolftijden waarin Cardi en Megan WAP lanceerden, zouden mijn lakens nat moeten zijn om zoveel meer redenen dan ik die lig te zweten in mijn slaapkleedjes van de supermarkt, maar mijn leven is mijn leven. Certified duts, seven days a week.

Op zich heb ik de laatste weken wel vaak aan de lijn gehangen met relatief knappe (en slimme) mannen, dus misschien is mijn leven alsnog spannender geweest dan ik het mij herinner. Anderzijds denk ik dat ik assistenten lastigvallen met vragen als ‘Hoeveel dafalgans mag ik per dag binnensteken?’ en ‘Denk je dat het mij zal lukken om steunkousen hip te maken?’ niet mag categoriseren als bellen met cute guys. Ik heb 200 keer op rij naar links geswipet op Tinder en dan ben ik beginnen kijken naar hoe het stof neerdwarrelde en zich settelde op de vloer van mijn slaapkamer omdat dat een beter gebruik van mijn tijd zou zijn. Ik heb een ventilator gekocht en die zo gepositioneerd dat de intussen gevormde stofwolkjes niet gestoord zouden worden. Ik heb dingen verstuurd met de post omdat ik roekeloos ben met postzegels. Ik heb er veel te lang over gedaan een boek uit te lezen en heb de laatste drie weken de Zweedse puzzel niet volledig afgemaakt. Mijn huisgenoten en ik hebben gebarbecued en de enige keer dat ik het ding heb aangeraakt, heb ik mij degelijk verbrand. Op zich is het nog een bad-ass wonde, maar ik moet nog werken aan het verhaal erachter. BBQ-incident klinkt stom, gebrandmerkt tijdens een vervaarlijke expeditie iets ongeloofwaardiger, maar een pak cooler. 

Na enkele weken het interessante experiment Wanneer is veel stof te veel stof uitgevoerd te hebben, heb ik eindelijk toch mijn kamer gepoetst. Het is over het algemeen gewoon comfortabeler niet te moeten revalideren in een braakbal. Terwijl ik aan het stofzuigen was, dacht ik aan gesprekken die ik met mijn oma’s heb gehad. De huizen van grootouders zien er altijd uit alsof ze recht uit een meubelcatalogus uit 1963 komen – zonder het decennialang geaccumuleerde stof natuurlijk – en ik ging er altijd van uit dat dat was omdat “Orde tot God leidt, Laurien.” Blijkt dat de overweldigende netheid van hun huizen eerder de manier is om zichzelf de schande te besparen van dood gevonden te worden in een slordig huis. Alsof iemand ooit zou binnenwandelen, die wereldschokkende en levensveranderende ontdekking zou doen en dan meteen plaatsvervangende schaamte zou voelen voor alle magazines die niet alfabetisch gerangschikt zijn. In de categorie Conversaties Die Nooit Plaatsvinden: Hoe Vervelend Dat Ze Gestorven Is Maar Zag Je De Vlekken Op De Kozijnen? Ik heb voor de zekerheid toch wat rommel onder het bed laten liggen. Enerzijds omdat ik van plan ben gewoon terug naar huis te komen, anderzijds omdat ik ook niet wil dat mijn nalatenschap een leugen is. Ik ben echt een dirty girl, en vooral op de slechte manier – zoals God het niet gewild zou hebben, maar anderzijds zeker weer wel.