Note: deze titel doet ongetwijfeld de angstigen van hart vrezen dat ik mijn poëziedebuut ga maken, maar geen zorgen. Dit is Hermans moment de gloire, de spiritueel verlichte man van enkele huizen verder.

Ik ben onlangs begonnen met drempelhangen. Het leek mij een gezellig idee om mijn benen uit ons deurgat te strekken en op een vriendelijke, niet-bedreigende manier te kijken naar wat andere mensen doen. Misschien doen binnenkort een paar buren dat ook wel, en kan dat meisje van verderop nog eens zingen (maar niet Mia, echt niet Mia) en kunnen we voor even doen alsof we in een naoorlogs dorp wonen en hoop hebben in het leven. Ik heb wel ergens nog een outfit die bij die exacte setting past – een rode bandana met witte bollen en een paar caoutchouc botten, of wat dacht je.

Ik las Dimitri Verhulst – ik dagdroomde over Dimitri Verhulst die zou voorbijrijden en mij omlijst door mijn deur zou zien als het kunstwerk dat ik ben – en dronk rosé en schreef willekeurige gedachten over de haren op mijn benen in mooie schriften, en ondanks dat de wannabe Parisienne-vibe hier heel aanwezig was, was het wel leuk. Fakergewijs was het ongetwijfeld een verzachtende omstandigheid dat ik een koersbroek en een oud t-shirt droeg. Niemand is een Parisienne in een t-shirt waar engeltjes opstaan met de gevleugelde woorden You can’t hang with us. 

Mijn huisgenoot kwam erbij zitten en voor een minuut hadden we zo’n perfect filmisch moment, het slotbeeld van een melige coming-of-age-film waarbij uit elke pelliculeporie stroomt dat het allemaal goedkomt. Het enige wat het zo mogelijk nog beter kon maken, was om nu eindelijk het Patrick Dempsey-grasmaaiermoment te krijgen dat ik al zo lang verdien – maar dan met Alex Turner en een motor. Het was dan wel geen softboi rockgod die op onze stoep verscheen, maar de wereld is dankbaar voor Herman.

Vraag me niet hoe exact het allemaal gebeurde, maar plots stond Herman, nog half op z’n fiets, voor onze deur. Was hij gestopt om een auto voorbij te laten en zijn we daarom beginnen babbelen? Had hij gewoon nood aan een praatje? Was het goddelijke interventie? Het ging van een gewone “Wij zijn de buren” naar een “Werken jullie van thuis?” gevolgd door een “Ik ben op pensioen”; normale verkennende babbels met nieuwe mensen. Tot Herman aan zijn pensioenverhaal toevoegde dat hij spiritueel genezer was, en of we dat kenden? Chakra’s en aura’s en hulp die hij biedt aan geesten die de overstap niet kunnen maken. Hij gaat bij mensen thuis langs die last hebben van al dan niet vreemde energieën en dan iets en het is weer oké. Hij kan dat voelen, zegt hij. Ieder zijn ding, maar ik ben blij dat Covid-19 een goed excuus is om niemand binnen te laten. Herman is een toffe pee, maar ik hou van dit huis, en als hier dingen rondzweven die hier niet horen, wil ik het liever niet weten. We hebben net een espressomachine en een prikbord gekocht, ik wil niet verhuizen. Of beginnen pottenbakken.

Herman kan mensen lezen, en dan schrijft hij gedichten over hen. Hij haalde een schrift boven en droeg er enkele voor. Daarna vroeg hij of hij er over ons ook eentje mocht maken. Hij voelde al van ver dat ik uitbundig was, en mijn huisgenoot aan de stillere kant. Persoonlijk vind ik het iets minder indrukwekkend om het meisje dat onverstoorbaar vertelt en grote handgebaren maakt als extravert te diagnosticeren, maar dat neemt niets weg van zijn talent natuurlijk. ‘t Is niet omdat een kleuter dat deel ook zou kunnen, dat die even goed zou zijn in spirituele verlichting.

Herman heeft duidelijk zijn eigen stijl van dichtkunst: veel herhaling, heel beschrijvend, maar over het algemeen is alles leuk om naar te luisteren als het over jezelf gaat. Ook hier zou een kleuter drie woorden kunnen brabbelen over hoe slim en grappig ik ben, en ik zou er vol ontzag naar luisteren. Hij zei dat ik mijn dromen moest volgen en iets moest doen met de creatieve ideeën in mijn hoofd. Hij gaf mij dus oprecht passend advies én hij deed dat nog eens in dichtvorm ook? Herman heeft de lat voor de toekomstige man in mijn leven alweer een stukje hoger gelegd.

Het is waar wat ze zeggen: voorzichtig met wat je wenst, want het zou zomaar eens kunnen uitkomen. Soort van. Beter eigenlijk, want ik vroeg om Dimitri Verhulst en ik kreeg Herman. Dat is zoals wensen om een fles wijn, maar een wijngaard in de plaats krijgen.