Ik lag deze week weer uren naar het plafond te staren. Deze zin zou het begin van een spannend en ietwat seksueel verhaal kunnen zijn, wat met het rugliggen en dergelijke, ware het niet dat deze schrijfsels oprecht op mijn leven zijn gebaseerd. Ik kon gewoon niet slapen. Stel je voor. Op zich is dat oké, ik heb al in verscheidene kwaliteitskranten koppen zien voorbijgaan over het hoe en wat van slapeloosheid in deze globale pandemie. ‘t Is ook maar logisch, geen kerel die ooit voet over de drempel zet, wat zou het Zandmannetje hier dan te zoeken hebben. Soms vraag ik mij af of mijn voorliefde voor ironie deze onzin uitlokt, alsof het universum mij op zich veel gunt, maar ik gewoon de verkeerde dingen vraag. Anderzijds heb ik al elke keer dat ik om postkaartjes ging, ook kraslotjes gekocht in de kleine krantenwinkel om de hoek. Het universum zou ondertussen moeten doorhebben dat ik ook heel graag een paar honderdduizend euro wil binnentrekken. 

Omdat het boek dat ik lees te veel vraagt per hoofdstuk dat ik aansnijd, en ik helaas niet van het type ben dat slaperig op de pagina’s begint te kwijlen, dacht ik in mijn hoofd eens op te sommen hoeveel keer ik in mijn leven al echt degelijk gekust ben. (Die zin begon bij Jeroen Brouwers en eindigde bij Drew Barrymore. Literaire én popculturele referentie, heyaaa.) Ik heb het natuurlijk over van dat euforisch-glorieus-God-bestaat-ik-heb-hoop-in-het-leven-gekust. Ik heb eens gelezen dat kinderen in bepaalde situaties gewoon in slaap vallen om hun trauma te verwerken, en ondanks mijn gebrek aan bronvermelding en bevestiging of ik dit schijnbaar wetenschappelijk feit niet gewoon verzonnen heb, leek het me wel een leuk experiment om te zien of desillusie hetzelfde effect heeft op volwassenen. Nee dus. Op dit punt ben ik gewoon klaarwakker en teleurgesteld. 

Op zich vallen de cijfers wel mee, maar een zegetocht kan je de eerste 25 jaar van mijn leven niet noemen. Ik heb zelfs beseft dat sinds mijn verjaardag anno 2020, nog niemand het plezier heeft gehad om mij – al dan niet in de regen en op de outro van een triomfantelijke tienerfilm – te kussen. Nu met dat virus houdt dat steek, maar wat heb ik weer uitgestoken met die eerste maanden van het jaar?  Geslapen en gewerkt? Zoals een goede vriendin van mij onlangs zei: “Ik voel mij echt in’t zak gezet door dat hele volwassen worden.”

Een leuke bedenking die ik maakte is wel dat ik duidelijk een voorkeur draag voor jongens wiens naam met de J begint – een speciale vermelding en dikke RIP is hier wel op zijn plaats voor een van de honderd liefdes van mijn leven: Hot Welshman ofte Jordan uit Swansea. In mijn naar mijn goesting veel te korte alfabet geniet A duidelijk niet de voorkeur, en op mijn wereldkaart ligt het Verenigd Koninkrijk in het midden. Kon ik mijn voorliefde voor die Northern verloren H maar schikken naar onze West-Vlaamse landgenoten, maar dat zie ik eerlijk gezegd ook nooit hebeuren. 

Vaak wanneer ik in mijn buien verval van hoe oprecht tragisch mijn leven is – wat met mijn goede job, een tof huis, samenwonen met mijn beste vrienden, je zou voor minder – kunnen mensen het niet laten om nog eens te benadrukken dat het leven echt een cadeau is. Persoonlijk vraag ik mij vaak af welke winkel zo’n specifieke miserie bijeen weet te schrapen en er op de koop toe een strik rond doet; misschien een H&M tijdens de solden. Het voelt vaak aan als een combinatie van een off-brand Build-A-Bear en een Mattel Toy Store waar ze speelgoed verkopen met een foutje erin, zoals een Barbie met twee hoofden of eentje met een taille van meer dan 40 cm. Op je achttiende verjaardag zou je eigenlijk store credit voor je eerdere aankoop moeten krijgen, en zo een paar dingen kunnen inruilen. Vanzelfsprekend zou ik me wel een spannender liefdesleven willen aanschaffen, maar ik betwijfel of er zoveel krediet op mijn rekeningetje staat. Anderzijds, waarom zou ik ook? Als ik alleen maar succesvolle dates had en gekust werd alsof er geen morgen is, waar ga ik dan over schrijven? Date night recepten? Uitjes voor koppels? Plaatsen waar je matching outfits kan kopen? Hoe fysiek pijnlijk maar emotioneel vervullend het zetten van onze eerste halve-hartjes-tattoo was? Laat maar. 

Geef mij nu maar gewoon een nacht waarin ik effectief slaap, en niet droom van Dany Verstraeten. Na de lockdown komt er misschien nog eens een date, liefst met iemand die op z’n minst de basisregels spelling onder de knie heeft en weet wie Sally Rooney is. Dat lijkt ook alweer veel gevraagd. Eén Dany-droom per twee nachten dan, en als er al een Q in zijn geschreven versie van quarantaine zit, is het ook al iets.