Vorige week werd ik 25. Ja, vorige week, 1) schande aan iedereen die mij geen bericht gestuurd heeft, betrekkelijk grof en 2) alweer iets te laat om het jaar te overschouwen, maar als je mij een beetje kent, kan dat ook niet écht als een verrassing komen. A bitch is busy wordt ongetwijfeld de eerste tattoo die ik ooit op mijn gezicht laat zetten. Binnen een mental breakdown of zes. Ik laat het je vanzelfsprekend weten.

Ik hou niet van mensen die hun jaren als rollercoasters omschrijven – of met ander dergelijk soort eat pray love-shit – maar soms ben ik ook maar gewoon zoals iedereen: 24 was een rollercoaster. Stages, (droom)jobs, geweldig toffe mensen, een eigen huis, en toch de twee volle dates. Ik heb nooit een meer bewogen jaar gehad, maar het was zò reusachtig prachtig dat ik nu oprecht en onironisch #blessed heb opgenomen in mijn dagelijks vocabularium. Was ik niet zo moeiteloos cool, het zou echt kutvervelend zijn.

Het onprettige aan dingen die heel goed gaan, is dat dat niet kan blijven duren. Stel je gewoon eens voor dat iedereen ineens gelukkig was en onophoudelijk liep te lachen. Hoe verontrustend. Alle softbois zouden collectief doodvallen, elk koffiehuis ging failliet en de nu bloeiende markt voor die condoomachtige vissersmutsjes stortte in. Daarbovenop zou niemand nog aandacht besteden aan hun wenkbrauwen omdat fronsen toch niet meer hip is, en dàt zou de echte tragedie zijn. Mensen onderschatten het belang van een wenkbrauw, ‘t is echt ongelofelijk.

Ik heb dan ook besloten om geen plannen te maken voor dit zesentwintigste levensjaar. Niet omdat ik een nihilistische trut ben die vaak in bed ligt te wenen om de zinloosheid van het leven als de trieste softgirl die ze is, maar gewoon, omdat ik niet graag plannen maak. We zien wel wat er gebeurt. Voor ‘t zelfde geld ben ik morgen alsnog dood. Of multimiljonair. Het valt allemaal af te wachten, maar één ding kan je vanop aan: te laat ben ik sowieso.

Koop mij daarom geen verjaardagscadeau (opgelet: loos gebaar-alarm!), maar doe mij gewoon een plezier: ga er dit jaar gewoon altijd vanuit dat ik ongeveer tien minuten te laat ben, want ik ben ongetwijfeld pas vertrokken op het uur dat we afgesproken hadden. Daar zou ik nu eens écht gelukkig van worden.